EMRE

       Ben çok kişiyi arkadaşım olarak görmem yapım yüzünden.Lisemden 3 arkadaşım var şu an görüştüğüm eski üniversitemden de 3 kendi bölümümde ise hiç yoktu yani demem o ki insan sevmem fazla hiç bir zaman o etrafında bir sürü arkadaşı olan tiplerden olmamıştım.Neyse yeni üniversite yeni bölüm yine aynı şekilde gidiyordu sınıfın arkasında o haftanın penguenini açıp okur teneffüs de bile çıkmaz orada olduğumu anlamadan benle yıllarca aynı sınıfta okuyabilirdiniz.Yine böyle bir gün onu gördüm Emreyi.
      Orada yalnız başına oturuyordu.Hiç bir şey yapmadan o zaman bilemezdim ufak bir yardıma ihtiyacı olduğunu,oysa yanına gidip merhaba desem onunla 1 ay fazla geçirebilecek tim onla 1 ay fazla muhabbet edip bir şeyler paylaşabilecektim olmadı.Ben ben olduğum için yanına gitmedim o da o  olduğu için yardım istemedi.Daha sonra ki tanışmamız bir proje yüzünden oldu grup gerektiren bir projede yalnız olamayacağım bariz olduğu için bir grup arayışı içine girdim.İsmetin girişkenliği ve daveti sayesin de gruplarında yer bulabildim.İşte Emre ile tanışmamızın hikayesi budur.Ama ben korktum Emreden gerçekten.Bakışlarından mı derse olan ciddi yaklaşımından mı yoksa 5 ay aynı sınıfta olup ta rahatsızlığından haberim olmamasından mı bilmiyorum.Emre gibi bir rahatsızlığı olup ta 5 ay bunu hissettirmemek fazla dikkat etmeyen insanlara bu gerçekten zor bir şeydir.Emre den bu yüzden korkmuştum işte.Emre asla insanlara onlardan farklı olduğunu hissettirmiyordu hatta takılmaları ile  onları kendi seviyesinde görmediği hissi uyandırıyordu.Her zaman topluluğun merkeziydi,onun insanlara ihtiyacı asla yoktu olamazdı ve insanların ona ihtiyacı olduğu yavaş yavaş hissediliyordu.İşte ben belkide korkmamıştım ona hayran olmuştum gıpta etmiştim.
      Bu yazının uzun olmasının nedeni gerçekten Emreyi 2 cümleyle anlatabilecek olamam.Her anıyı her anı buraya yazmak istiyorum.Çünkü yazdıkça onu hatırlıyor ve mutlu oluyorum.
      Dediğim gibi tanışmamız bu şekilde oldu ama hala temkinli  yaklaşıyordum insanlara kolay arkadaş edinemiyordum.İlk adım Emreden geldi yine çoğu insana teklif ettiğini bana da teklif etti ders çalışmayı tabii ki doğrusu ders çalıştırmayı.Ben de kabul ettim.Ben de ne görmüştü bilmiyorum,belki kendinden bir şey görmüştü belki ortak bir filmi oyunu seviyorduk ama benim başarmamı istiyordu.Ve ben de nedense Emre'ye ısınmıştım.Aralarda onun yanında olmak onla muhabbet etmek bir zevkti hala 50 kişilik sınıftan 40 nın ismini bilmem,gerekte görmem ama o belki 400 kişiyi tanıyordu. Emre'ye her öğlen onlarca kişi ismiyle hitap eder hatırını sorar bir şeyler danışır sigara uzatır ben içme şunu derim gazetesini getirirler,cep telefonundan cuma akşamı nerede yapılacağını konuşurdu,ben hep o anlar yanındaydım o kapıda onla duvara yaslanır geçen kızları keserdim.O anların güzelliği artık olamayacağını şu an bunları yazarken tekrar fark ettim ve inanın insanın içi çok acıyor.
       Ben hayatta hiç arkadaşımı kaybetmedim,ailemden kimseyi kaybetmemiştim.Dedem Emre'nin vefatından 1 gün sonra vefat etti.Ama ben Emre'ye üzüldüğüm kadar,onu aradığım kadar öz dedeme üzülemedim.Ben Emreyi tanıdığım için bana öğrettiği şeyler için derslerden kodlardan bahsetmiyorum,cesareti,azmi kararlılığı ,vazgeçmemesi , hayatla benden fazla barışık olması,ve ne darbe yerse yesin ne acı çektiyse çeksin sonunda ayağa kalkabilmesi bunları ben ondan öğrendim.Ve yıllar sonra kendi çocuklarıma Emre amcalarını anlatırken onlarda öğrenecekler,belki Mert abinin çocuğu olduğunda o Emre'ye de ismini aldığı kişiyi anlatırken yine böyle gözlerim dolacak şu an ki gibi.
     Ama ben şuna inanıyorum eğer bu dünyaya sınanmak için gönderildi isek Allah'ın Emre için başka sorusu kalmadığı için onun sınavını bitirdi ve onu şuan en mükemmel yerlerinden birine gönderdi bir sürü hurinin arasında şuan alem yapıyor,çünkü başka türlüsünü düşünemiyorum.Şu an hepimizin cevaplaması gereken sorular çözmesi gereken sorunlar varken o elindekileri bitirip sanki yukarıya sadece bu kadar mı elinizden başka şey gelmiyor mu  diye gururlu bir şekilde haykırıyordu.Onu böyle hayal ediyorum.Bu güzel anıyı bıraktı bana.
      Ben onun gibi birini tanımamıştım ve artık asla unutamayacağım...